TÜFEK

 Gözlerini açtı. Karanlık. Televizyonun üzerindeki kırmızı noktayı görünce salonda olduğunu 

anladı. Bu ıslaklık, yine ağzı akmıştı, aylardır kılıfını değiştirmediği pembe yastığının 

üzerindeki beyaz lekelere bir yenisi eklenmiş oldu. Devrik bira şişelerinin olduğu sehpanın 

üzerindeki el fenerini alıp tuvalete girdi. İşerken bir daha düşündü, neden tüm bunlara 

katlandığını. Yıllardır kendini iyi hissetmiyordu ama bir şekilde hayatını sürdürüyordu, 

sürdürmek denirse. Her sabah kısık sesli hayvan belgeseli ve kafasındaki intihar 

senaryolarıyla uyuyordu. Birisi kafasına silah dayasa tetiği kendi çekecek durumdaydı, 

yıllardır. Evin bütün pencereleri koli bandıyla kapatılmıştı, evdeki tek ışık kaynağı el feneri ve 

televizyondu, yıllardır ışığını sevmediği için ocağı bile yakmamıştı. Sebebini hatırlamaya 

çalıştı, hatırlayamadı. Uzun zamandır bir şeyleri hatırlamakta zorlanıyordu. Yeniden düşündü, 

bir doktora görünmeliydi ve yeniden kendini yanıtladı, doktorlar gece çalışmıyordu, o ise 

sadece geceleri ayaktaydı. Yarın yine kendi kendine düşünecek ve kendini yanıtlayacaktı, 

yarın hayatta olursa.

 O meşhur sallama hareketini yaptıktan sonra elini yüzünü yıkamadan mutfağa yöneldi. O 

lavaboda elini yıkasa daha çok kirleneceğini biliyordu, o musluktan çamur bile akabilirdi. Bir 

anda eski evini düşündü, her hafta yıkanan banyoyu, bembeyaz parlayan lavaboyu. Tek derdi 

diş fırçalarıyla tarakların yan yana konmasıydı. Tarakların üzerindeki uzun yağlı saçları 

hatırlayınca kendine yeniden hak verdi, ama o banyoyu bu bok çukuruna kesinlikle tercih 

ederdi. Sonra annesiyle ettiği kavgalar aklında geldi, içerikleri hatırlamıyordu ama bir şey 

kafasında çok netti. Ne zaman annesiyle kavga etse, annesi kafasına tüfek dayardı, hayalinde. 

Bu hayali ilk ne zaman kurduğunu hatırlıyordu. Bir sabah yine annesiyle tartışıp tarlaya 

işeyeceğini söyleyerek kapıdan çıkmıştı. Ayakkabısının tekini giydiği üç saniye içinde annesi 

dolabın üstünden tüfeği alıp gelmişti ve tüfeğin namlusu ayakkabısını giymiş olan gence 

bakıyordu. Bütün bunlardan sıkıldığını fark ettiği anda sağ eliyle namluyu tutup kendi alnına 

bastırdı ve sol eliyle tetiği kendisi çekti. Yere ilk değen beyninin parçaları oldu, sonra tüfek, 

sonra annesinin dizleri. Ablası bağırarak geldi hıçkırıklara boğuldu. Babasının nasıl tepki 

vereceğini hayal edemedi. Komşuların kusmukları birer birer apartman boşluğuna 

düşüyordu. İşte o zaman fark etmişti, daha ayakkabısının diğer tekini giymemişti. Ölmediğine 

de üzülmüştü, hiç olmak ne rahattı oysa. Rahat bile diyemezsin, hiçbir şey diyemezsin, hiçliğe 

hiç yakışır zaten. Hatırlamak istemediği anılardı bunlar, açıkçası hiçbir anısını hatırlamak 

istemiyordu, hepsi birbirinden sıkıcı ve anlamsız geliyordu.

 Lambaları özenle sökülmüş buzdolabından sertleşmiş kaşar peynirini ve dokununca dağılan 

dilim ekmekleri çıkarttı. Tezgahın üstündeki tost makinesini açtı, her gün gördüğü aynı 

görüntüyle yine karşılaştı: tost makinesinin paslanmış eklemleri ve şerit halindeki oluklardaki 

donmuş yağlar. Neyse ki yemek hijyeni bu evde uzun zamandır yoktu, damak tadı dedikleri 

şey gibi. Kestiği kaşarları özensizce ekmeklere dizdi, fazla olduğu bariz miktarda tereyağını 

ekmeklere sürdü. On dakika sonra tostları hazırdı, keyifsizce yemeye koyuldu. Yerken baktığı 

tek şey tezgahın üzerindeki siyah kutuydu, tuşları ve ekranı olan, istediğinde ışık üretebilen siyah kutu. Her akşam akşam heyecanlanıyordu dışarı çıkıp da içine bakmak için. İçeride 

açamazdı çünkü, ışık. Ya içinden güneş çıkarsa, ne yapardı o zaman? Güneşin ışığı bu karanlık 

bok çukurunda kirletilemeyecek kadar temiz ve narindi. Neden karanlık bir evde yaşadığını 

hatırlar gibi oldu, çok düşündü ama aklına başka bir şey gelmedi. Sinir bozucu, bir daha 

ölmek istedi.

 Arkası ezilmiş ayakkabısını giydi. Apartmanın rutubet kokan koridorları, yanıp sönen 

lambaları, ev sahipliği yaptığı ölü fareler. Evinden pek bir farkı yoktu aslında. Bu sabaha karşı 

eve geldiğinde ev yerine bu koridorda yatmayı düşündü. Kenarda birikmiş farelerin arasına 

kıvrılır uyurdu, akan çöp suyundan şilepe olmuş zeminde uyurdu, belki de çok telaşlı görünen 

hamam böcekleriyle konuşmayı denerdi. Göründüğü üzere, çok hızlı bir hayatı vardı ve her 

gün farklı şeyler denemeye bayılırdı. Her gün aynı şeyi denemeye de bayılırdı, her gün 

başarısız olsa bile. Aptallığın tanımı da budur ya, büyük bir aptaldı o.

 Yine yolu uzattı ve yine aynı sokakları geçti. Aynı yurdun yanından, aynı parkın yanından 

geçti ve aynı evin önünde bir kez daha durdu. Önce kara kutuya bakma akıllılığını edemedi, 

akıllılık etmezdi o, sadece aptallık. Akıllılık edecek olsaydı her gün aynı saatte gitmezdi o evin 

önüne. Onu görmeye dair olan umudu yıllardır her gün azalıyordu ama umut her zaman vardı 

ve vazgeçemiyordu. Bu yüzden yapabildiği tek şey aptallıktı, onu göremeyeceğini bilerek onu 

görmeyi ummak. Korkunun yaptırdığı şeylerdi bunlar, onu görme ihtimalinin korkusunun. Ve 

o gün de göremedi onu balkonda, pencerede, evin önünde, çatıda, herhangi bir yerde. Ölmek 

istedi.

 Önce bir ayağını öne attı, sonra diğerini, aynı şeyi farkında olmadan tekrarladı ve koyu mavi 

sokaklardan geçti, pembe bulutların altından süzüldü. Siteye doğru gidiyordu yavaşça. 

Marketleri geçti ve sağına baktı. Bir zamanlar orada büyükçe, yemyeşil bir tarla vardı. 

Saatlerce uğraşıp çektiği o fotoğrafı hatırladı, ne kadar yardımcı olmuştu o tarla. Orayı 

bulmak kolay olmamıştı. O uzun bina… Şimdi onlarcası uzanıyordu göğe doğru. Ölmek istedi, 

yine ölemedi. İstikrarlı bir şekilde ilerliyordu ama istikrarı kendisinden değildi. Nereden 

geliyordu bu istikrar? Bilemedi, bilmek de istemedi.

 Sonunda geldi her gece geldiği yere. Şehrin en ıssız parkı. Günde en fazla on kişi geliyordu 

bu parka, ayak izlerinden anlamıştı, çünkü gece hiç kimse gelmezdi buraya, ondan başka. En 

ıssız yerine geçti parkın, ayrıca en güzel yerine. Görünmez ama görürdü buradan, kediler gibi. 

Önünde dağlar, dağlarından üstünden yavaş yavaş çıkan yıldızları izledi yine. Sonra kara 

kutuyu açtı, onu görmeyi umarak, ondan gelecek bir mesajı bekleyerek. Binlerce, on binlerce 

mesaj vardı, açılmamış. Ne kadar popüler olduğunu düşünerek sırıttı. Nadir bir şeydi bu, gün 

içinde güldüğü veya sırıttığı çok az olurdu. En güncel mesaj üç yıl öncesindendi ve içeriğini 

bilmiyordu. Hiçbirinin içeriğini bilmiyordu, en ufak da ilgisini çekmiyordu. Yıllardır ondan 

gelmeyen hiçbir mesaja bakmamış, aramaya cevap vermemişti; ondan da herhangi bir mesaj 

veya arama gelmemişti. Bir daha bildirimlere ve yine ölmek istedi, her günkü gibi. Arkasına 

yaslandı ve yıldızlara daldı, aklından başka bir intihar senaryosu geçti. Gözleri hafiften kapanıyordu, esnedi. Ne güzeldi bu dağlar, kim bilir hangi hayvanlara yuva olmuştu, hangi 

aşklara mezar…

 Uykuyla uyanıklığın arasında gidip gelirken, aptal aklına hiç de aptalca olmayan bir fikir 

geldi. Ne sebep olmuştu bu fikre, ne olmuştu da yıllarca bozmadığı rutininden şimdi 

vazgeçecekti? Hiçbir şey bilmiyordu, yine de ayağa kalktı ve hızlı adımlarla yürümeye başladı. 

Geldiği yolları, geçtiği tarlaları yeniden yürüdü. İçinde anlaşılmaz bir umut vardı, 

anlaşılmayan şeylere karşı koyamamak da onun en belirgin özelliklerinden biriydi zaten. 

Caddenin en üstüne vardığında etrafta hiç kimse yoktu. Aynı apartmana yine baktı, uzaktan. 

Saniyeler akarken bir umudunun daha söndüğünü hissedebiliyordu. İntihar senaryolarıyla 

dolup taşan evine dönmeye hazırlanırken bir kapının açılma sesi geldi. Bilinçsizce kafasını 

çevirdi, bilinçsizce gördü onu ne tonlarca anı belirdi kafasında, bilinçsizce. O saçı hatırladı, o 

gülüşü hatırladı ve yeniden gençliğindeydi. Yıllardır beklediği an sonunda beklemediği bi 

şekilde gelmişti ve o ne yapacağını bilmiyordu. Gidip konuşmayı her şeyden fazla istiyordu 

ama bu imkansızdı. Yıllardır saç sakal tıraşı olmayı bırak, aynada kendine bile bakmamıştı. 

Kim bilir kokusu hangi çürük meyvenin kokusuna benziyordu. Gecenin bu saatinde yanına 

gitmesi halinde çantasından çıkacak olan biber gazının görüntüsünü hayal edebiliyordu. Onu 

takip etmeye karar verdi, bugün bir şey öğrenemezse yarın da bu saatte burada olacaktı, 

sonraki gün de ve ondan sonraki gün de.

 Caddeler yürüdü, sokaklar geçti. Nerelerden geçtiğini, nereye gittiğini bilmiyordu. Baktığı 

tek şey onun saçı, gördüğü tek şeyse o güzel geçlik yıllarıydı. Onun her adım atışında 

dalgalanan, dans eden saçları farklı bir anıyı getiriyordu aklına. Yaşananları da 

yaşanmayanları da, zira yaşanmayanlar çok daha fazlaydı, hayal olanlar. Nerede olduğunu 

saçlar dans etmeyi kestiğinde anladı. Tek bakış yetti, göz ucuyla bile görse tanırdı burayı, o 

koli bandıyla kapatılmış pencereleri, yerlerde yatan ölü fareleri, kendi bok çukurunu. Anlam 

veremiyordu olan bitlene. O ıssız parkta kendi hayatına nasıl kıyacağının hayalini kurarken, 

sevdiği kız evinin önünde hıçkırıklara mı boğuluyordu, şimdi olduğu gibi. Yıllardan beri 

katlanamadığı tek şeydi onun üzülmesi, şimdi de tahammülü kalmamıştı. Saklandığı 

karanlıktan çıkıp ona doğru yürümeye başladı, kokusu veya görüntüsü umurunda değildi. 

Onu bir saniye daha üzgün görmeyi kaldıramayacağını biliyordu. Kendisi varamadan ayak 

sesleri ele verdi kendini, başını çevirmiş ve gözlerini gözlerine kenetlemişti. Yıllar önceki 

gözlerin tıpatıp aynısıydı. Yanına gitti ve omzuna elini koydu, ‘’her şey geçti’’ dercesine. 

Gözleri bir pınardı, gözlerini o gözlerden ayırması imkansız geliyordu ama bir anlığına kırptı 

gözlerini. 

Gözünü açtığında şehrin en ıssız parkının en ıssız köşesinde, sırtını yaslamış bir şekle yıldızlara 

baktığını fark etti. Birçok şeyi hatırlamaya başladı, her gün olduğu gibi. Neden hiçbir gün ona 

rastlamadığını, yıllar önce bu şehirden gitmiş olduğunu. Neden bu parka geldiğini hatırladı 

sonra, bu parkta ne kadar kolay hayallere dalıp gittiğini. Yarın bunların hiçbirini 

hatırlamayacağını hatırladı, cidden bir doktora görünmeliydi. Yeniden binlerce kez ölmek 

istedi ve eve gitmesi gerektiğini hatırladı. Gün ağarıyordu ve o doğrudan güneşe değemezdi. Güneşin o temiz ve narin ışığının onun kirli bedenine değmesinin güneşe hakaret olduğunu 

düşünürdü, gençliğinden kalma bir alışkanlıktı bu.

 Koyu mavi sokakları yeniden geçti, ama yolu uzatmadı bu sefer. Eve dönüş yolunda 

uzatmazdı asla yolunu, hatırlardı çünkü onun gittiğini. Apartmanın rutubetli koridorlarından 

geçerken ölü farelere bir dahaki sefer için söz verdi, onlarla yatmayı çok istiyordu, onlar gibi 

ölü. İçerideki biraları ve çöpleri koridora fırlattı, çöpler havada süzülürken koridorun 

kenarından akan çöp suyunun nedenini de hatırladı. Televizyonu açıp karşısına geçti ve bir 

zamanlar pembe olan yastığın artık bembeyaz olduğunu fark etti, kaç yüz gündür aynı 

döngünün devam ettiğini hatırladı. 

 Yastığa kafasını koydu ve son bir şeyi hatırladı. Gün içindeki ikinci gülüşü bundan 

kaynaklanıyordu işte, dolabın üstünde de tüfek yoktu zaten. 

                              

                                -SON-